Σε όλες τις συλλογές του Γιάννη Βαρβέρη, το ανθρώπινο σώμα είναι ταυτόσημο με την παρακμή, ο έρωτας είναι επίσης αδύνατον να αναπτυχθεί πλήρως, ο θάνατος γίνεται οικείος για να εξορκιστεί, το μέλλον σχεδόν περιφρονείται, το αισθηματοποιημένο παρελθόν λατρεύεται, το αστικό τοπίο θριαμβεύει επάνω στην σχεδόν απούσα φύση, ο σαρκασμός, ο κυνισμός ή και η αγριότητα είναι οι άλλες όψεις της τρυφερότητας, που φοβάται μήπως την πληγώσουν· η λογική θέλει το ποίημα κλασικά συνήθως δομημένο με αρχή μέση και ισχυρό φινάλε, ενώ η γλωσσά είναι «ανεξίθρησκη», αντιστρέφει συντάξεις, δημιουργώντας καινούργιες, μοιράζει μεγαλύτερους ρόλους στη μεταφορά και σαφώς πολύ μικρότερους στην παρομοίωση, ενώ ή σπάνια μουσική που αναδίδει, μαζί με την έννοια της φθοράς του κόσμου, πάντα, και των ανθρώπων, συνάπτουν εκείνη την αρμονική σχέση, η οποία συντέλεσε ουσιαστικά και καθοριστικά από την αρχή στο να δημιουργηθεί και να συμπληρώνεται συνεχώς, αθορύβως και ακαταπαύστως αυτό το στιβαρό και πολύπτυχο έργο.